leuk iets in het theater doen

Er is een nieuwe productieleider. Sara. Ze heeft gewerkt voor een promotiebureau voor de internationale auto-race-sportcircuit-promotie of zoiets. Ze was verantwoordelijk voor het pamperen van de autosport-journalisten. Ze werkte voor Chrysler en andere automerken, zegt ze.
Hoe gaat dat dan, wil ik weten.
Als een fabrikant iets aan zijn auto verandert worden autosport-journalisten uitgenodigd om de verbetering te beoordelen. Ze worden ingevlogen, gefêteerd en maken een proefritje met de auto om te kunnen schrijven over de verbeterde koplamp, de nieuwe velgen, de zachte vering. Met een kado, een nieuw horloge ofzo worden ze weer op het vliegtuig gezet.
Geef ze een pen, zeg ik, dan weet je zeker dat ze een goed verhaal schrijven over de koplamp en de velgen. Dat zeg ik niet. Ik zeg, ze zullen er wel goed over schrijven als ze zo in de watten gelegd worden.
Dat is mijn werk, zegt Sara, zorgen dat ze goed schrijven, de journalisten.
Ze somt de landen op waar ze allemaal geweest.
Ik ben in de woestijn geweeeest en op de noordpooool in een iglooo, zegt ze traag en in Chinaaaa maar dat was niks, daar zijn niet zoveel journalisten op af gekomen en de journalisten die er waren begrepen niet wat we doen, nee China was niks, soms doe ik wel 230 journalisten op een dag, zegt Sara verveeld.
Ze gaat verder met de opsomming van de circuits en het aantal journalisten dat ze per circuit bezig gehouden heeft.
Dan zal je dit werk wel met twee vingers in je neus doen, zeg ik.
Dat lijkt haar wel. Dit baantje lijkt haar heel makkelijk.
Ik weet er niks vanaf, zegt ze. Ik weet niks, herhaalt ze nog eens.
Ze weet niks maar vindt van alles. Ze hoeft niks te vinden, maar dat weet ze niet. Dat is het voordeel van fris in een baan stappen waar je niks vanaf weet, dat je dat niet weet. Ze vindt niet alleen van alles, ze vertelt het nog hardop ook. Ze vindt de neon in het decor ordinair.
Dat is Amerikaans, zegt ze, neon. Ordinair vind ik het, die heb ik wel eens gezien, die Amerikaanse neon in een bar en dan vind ik het altijd ordinair.
Er staat een badkuip in het decor, de technici praten over water en snoeren en of dat niet gevaarlijk is die combinatie. Sara, de voormalig autosport-journalisten-animatrice die nu productieleider is weet niet wat er normaal besproken wordt op een productievergadering en wat haar taak is.
Dat geeft niet, zegt ze. Ik laat me verrassen. Ik ga het in het werk leren.
Het gesprek gaat nog steeds over snoeren en of die nat mogen worden van het water in de badkuip.
Wie gaat er in bad?, wil Sara weten.
De hoofdrolspeler, zeg ik.
Wat heeft hij dan aan, wil ze weten en heeft hij wel wat aan.
Hij is naakt natuurlijk, is het antwoord.
Naakt, naakt, zegt ze, naakt, dat wil ik niet.
Er valt een stilte. Sara denkt dat ze een belangrijke bijdrage levert aan de bespreking en vult de stilte met haar mening.
Naakt, dat moet je niet doen. Vrouwen knappen daar op af, op naakte mannen op het toneel. Dat maakt de hele scène kapot.
Het blijft nog steeds stil en Sara leidt daaruit af dat ze een veronachtzaamd punt in de bespreking naar voren brengt.
Geloof me, zegt ze tegen de regisseur, dat moet je niet doen. Dat leidt zo af. Ik kijk dan de hele tijd naar zijn ding.
Hij krijgt een handdoekje om, zegt de regisseur, speciaal voor jou.

Hoe ben je in het theater verzeilt geraakt, vraag ik Sara.
Ik heb altijd iets in het theater willen doen, zegt Sara. Ik speel zelf amateurtoneel.
Ze maakt een bescheiden wegwerp gebaar.
Ik speel zelf en dit lijkt me erg leuk. Iets in het theater doen. Ik heb een hernia gehad en een burnout. Nu lijkt het me leuk iets in het theater te doen.
De kostuumontwerpster beklaagt zich bij Sara, wiens werk het is te zorgen dat alles goed geregeld is, over de slechte organisatie,
Ja, dat weet ik niet, zegt de kersverse productieleider. Maar ja ik moet alles nog leren. Dat weet ik nog niet.

De geluids-technicus wil iets vragen. Ik zegt dat ik het gesprek aan het volgen ben tussen de kostuumontwerpster en de productieleider en waarom het allemaal zo slecht geregeld is.
De geluidsman zegt, vrouwen kunnen toch twee dingen tegelijk. Luisteren en praten.
Hoe weet jij dat en waarom kan jij dat niet, zeg ik.
Dat kunnen alleen vrouwen, zegt de technicus. Ik heb me verdiept in de vrouwelijke psyche. Vrouwen hebben lijntjes tussen de twee hersenhelften en daarom kunnen ze twee dingen tegelijk doen.
Waarom verdiep jij je in de vrouwelijke psyche?
De geluidsman zegt, ik heb net een relatie en als je een relatie hebt moet je je verdiepen in de vrouwelijke psyche. Je moet het goed doen of niet.
Met mijn andere hersenhelft hoor ik Sara aan de kostuumontwerpster uitleggen dat ze altijd al iets in het theater heeft willen doen en dat ze elke dag leert.
Tony, de chef techniek kijkt me aan. Dit zijn mijn collega's zegt zijn blik en hiermee moeten we het doen.
Het is een zegen om niet teveel van de dingen af te weten, dan leer je elke dag, kijk ik terug.